Στο πρωτοχρονιάτικο σκίτσο του Αρκά, τα κάλαντα «χάνουν τον δρόμο τους», καθώς ο «Θανασάκης» τα απαγγέλλει παραμορφώνοντας τις λέξεις με συνεχόμενα «λο».
Το αποτέλεσμα είναι ένας λόγος που ακούγεται γνώριμος αλλά δεν βγάζει νόημα, οδηγώντας τον σε μια αυθόρμητη αυτοδιακοπή: «Έλεος!».
Συγκεκριμένα, λέει ο Θανασάκης: «Αλχιμηνιά κι αλχιχλονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά κι αλχή καλός μας χλόνος εκκλησιά με τ’ άγιο θλόνος».
«Έλεος!… Δεν είχαμε άλλα λο να βάλουνε σ’ αυτά τα κάλαντα;», αυτοσαρκάζεται ο ίδιος.
Ένα μικρό γλωσσικό ατύχημα λόγω της ιδιαιτερότητας της προφοράς του, γίνεται αφορμή για αυτοσαρκασμό και σατιρικό σχόλιο πάνω στην τυπική επανάληψη των εθίμων.
